Çocukluğunuzdan beri kurduğunuz hayalleriniz vardır. Sizi geleceğe taşır, siz hiçte fark etmeden. Yıllar sonra bir bakarsınız ki korktuğunuz yada mutlu olacağınızı hayal ettiğiniz yerdesiniz. Korktuğunuz kadar tutsak kalmışsınızdır hayallerinizin içinde. Yada özgür.
Daha boyum yüzlü rakamların başındayken mutfak penceresinin, balkona bakan, üzüm desenli tülünü sola doğru kaydırıp camın içinde durup seyrederdim fabrikanın tüten bacasını. Babam o bacaya bakıp işe gitmesi gerektiğini söyler, o ne anlarsa bende aynısını anlamak için bakardım arkasından. Hala merak ederim ne anlayıp ne anlamadığını. Dumanın renginden mi hacminden mi neydense fırlar, kaskını takar ve yola düşerdi. Fabrika diyemezdim, fayrikaydı babamı bizden alıp götüren. Bugün de beni. Belki bacası tüten bir fabrika değil benimkisi henüz ama hayallerim taa o yıllardan bu yıla aynı. Fabrika kurmak, Oyun kurmak gibi. Bu bacası, bu fabrikaya girip çıkan kamyonların kapısı, bunlar lojman ve bahçede büyüyen fabrika personelinin çocukları. Bizler onlar, fabrika çocukları. Böyle bir kavram var mı bilmiyorum ama biz o çocuklardanız. Fabrikanın bacasının sönmemesi gerektiğine inanan yeni nesil. Bizden sonraki nesiller için tırmaladığımız girişim kapıları. Fabrikalarımız olsun, üretelim, büyüyelim, ihracat yapalım. Tüm dünya Türk Malının kıymetini bilsin, anlasın.
Bazı emekler kısa vadede sonucuna ulaşmaz. Uzun vadeyi görmek lazım ve o vadeye yetecek hayaller kurmak.
Benim bir fabrika projem var.
Hemde ödüllü bir fabrika binasında benden sonraki neslimin de keyif ve huzur içinde üreteceği bir üretim ve yaşam sahası.
Safranbolu Lokum ve Şekerleme endüstrisinin uzun yıllar yaşayacağı bir Lokum Köy...